Για να πλησιάσουμε την καρδιά σου
Δαμάσαμε τα λαίμαργα σκυλιά
Γκρεμίσαμε τα ψηλά χορταριασμένα τείχη
Μάθαμε να κολυμπάμε στην απύθμενη άβυσσο
που σαν μάνα ντυμένη στα κατάμαυρα
περίμενε καρτερικά να μας ρίξει στην άπειρη αγκαλιά της
ξερνώντας με την πρώτη ευκαιρία
ένα ένα τα κόκκαλα μας.
Δεν μας αξίζει έστω ένα βλέμμα σου
σαν δείγμα μιας μικρής επιβράβευσης;

ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΣΟΒΑΡΟ

Μπορεί να μπερδέψαμε τα χρώματα της θάλασσας με αυτά του ουρανού

Αλλά δεν έγινε και τίποτα σοβαρό

Μπορεί το λιωμένο κερί να κόλλησε στο δέρμα μας

Μπορεί να μην ξανασιγοτραγουδήσαμε το τραγούδι που σου γράψαμε

Μπορεί να μην καταφέραμε να φτάσουμε στην άκρη του νήματος

Αλλά δεν έγινε και τίποτα σοβαρό

Μπορεί τα όνειρα μας να πνίγηκαν σε ρηχά ποτάμια

Μπορεί τα βράδια μας να περιορίζονταν σε πληρωμένα γαμήσια

Μπορεί το αντικείμενο να θέλησε να αποκτήσει υπόσταση

Αλλά δεν έγινε και τίποτα σοβαρό

Μπορεί να μην άλλαξες χρώμα στα πανιά των καραβιών σου

Μπορεί να μη θυμάσαι πως ακούστηκε το πρώτο σου κλάμα

Μπορεί να έκανες μια γρήγορη βόλτα στο σύμπαν και μετά ξανά πάλι πίσω 

Αλλά δεν έγινε και τίποτα σοβαρό

Μπορεί να μην πετύχαμε το βλέμμα σου κολλημένο στο δικό μας

Αλλά δεν ξέρω, μήπως αυτό ήταν λίγο σοβαρό;

ΒΑΣΑΝΟ

Το άνοιγμα των παραθύρων το πρωί

Μια ολόκληρη πόλη στα πόδια σου

Ένα ηλιόλουστο ποτάμι κατεβαίνει πάνω από το κεφάλι σου

Πλημμυρισμένο φως μπαίνει μέσα στα ρουθούνια σου

Νιώθεις ακόμα τη ζωντάνια ανάμεσα στα δάχτυλα σου

Δεν είναι ένα γαμημένο βάσανο;

ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

- Τι μου έφερες σήμερα;

- Τρεις κλοπές, δύο αυτοκτονίες και δύο ανθρωποκτονίες.

- Μα καλά μόνο δύο αυτοκτονίες; Χθες είχαμε τρεις.

- Κύριε διευθυντά τι να κάνω; Μόνο δύο αυτοκτονίες έγιναν.

- Καλά. Πάρε το περίστροφο μου από το κάτω συρτάρι.
        Πήγαινε πίσω από την αποθήκη.
        Είναι πολύ ήσυχα.
        Δε θα σε ακούσει κανείς.

                                                                                                                                                                                                                                                             05-04-2011

ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ

Όσο και αν προσμένουμε την αδύνατη παρουσία

πάντα θα υπάρχει ένα ρολόι να μετράει

τις ώρες που χαθήκανε στη μαύρη τρύπα 

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ

Θα έρθει ξανά εκείνο το βράδυ

θα βάλουμε στη σειρά όλους τους νάνους έναν προς έναν

θα μετρήσουμε όλα τα αστέρια που έσβησαν πάνω από τα κεφάλια μας

θα πιούμε τις μπύρες που ποτέ δεν ήπιαμε στα στενά του κέντρου

θα ράψουμε τη σκισμένη μούρη του δαίμονα που ξερνάει μαύρο αίμα

θα περάσουμε στη διάσταση που παρέμεινε ανοιχτή για ακόμα μια χιλιετία

θα πάρουμε εκδίκηση από το αγέννητο βρέφος που κατάπιε το παρόν

Φάε κάτι ελαφρύ, μην ισιώσεις τα μαλλιά σου και βάλε στην τσέπη τα κλειδιά

Γιατί θα έρθει ξανά εκείνο το βράδυ.

Στο μπλε διάδρομο
σουλατσάρουν αναμονές
ανάμεσα σε θυμισιές
μιας πρώτης πτώσης.
Σε ένα  "αυτό ήταν"
απομεσήμερο σκοντάψαμε όνειρο κοφτό.
Εκείνο το πρώτο παγωτό
που έπεσε και επόμενο δεν ήρθε.
Την ψιλιαστήκαμε τη δουλειά
δεν θα ξυπνούσαμε ξανά
Και κλάψαμε μάλλον προπαντός του χρόνου τον αγύριστο τον ίσκιο.
Τώρα βραδιάζει
ανάσσες δακρύζουν σε τζάμια νοσοκομείου 
και η Πολιτεία ατάραχη λιώνει όπως τότε.
Χωρίς θρήνο πια
με τσάι άγευστο, βήματα σαθρά:
άκρη δεν θα γεννηθεί προτού να πεις το "ευρέθη".

Σοφία Σ.

                                                                                                                            

ENAΛΛΑΚΤΙΚΗ

Παρατηρούμε τη λογική ροή των πραγμάτων

Την πρωινή γουλιά του καφέ να κατεβαίνει στα σωθικά μας

Τα ψώνια τα πρωινά του Σαββάτου στο σούπερ μάρκετ

Το απογευματινό χέσιμο του σκύλου στα ξερόχορτα

Να ταϊστούν τα δίδυμα ταυτόχρονα και από τις δυο θηλές

Να βάλουμε μουσική αμέσως μετά την εκσπερμάτωση

Τα κουτάκια της μπύρας να μαζευτούν μόλις σηκωθούμε από το παγκάκι

Αν παραστρατούσαμε όμως

Αν αλλάζαμε πορεία στο τρένο

Αν στο χάρτη βάζαμε αλλού το «x» το οποίο μας έδειχνε το θησαυρό

Δεν θα ήτανε όμορφο;

ΩΡΑ ΚΡΙΣΗΣ

Μπροστά στο βουνό των απολεσθέντων

έρχεται και η αποφράδα ανηφόρα.

Τα δάκρυα δεν το διαβρώνουνε 

μα ίσως κάπως κάνουν πιο γόνιμη την ώρα.

Μικρός μικρός, σε ηφαίστειο αφελώς προσέμενες παραγγελιά σε θαύμα.

Μα τώρα που κ μέσα κάπως παιδί μεγάλο έγινες, σε εντεταλμένη ανάβαση,

σαν αυτοθέλητα στης λήθης αυτή την κόψη σου περπάτα.

Και μη τη θέα του την πάρεις επί πολλού.

Πιες το νόστιμο πηγής νερό και σύντομα κατέβα.

Έχεις και δουλειές. 

 

                                                                                                                        (Σοφία Σ.)

ΧΡΟΝΟΣ (συμμετοχή στο "Ημερολόγιο ποίησης" από τις εκδόσεις Άπαρσις)

 

ΣΤΟ ΧΑΡΑΜΑ (συμμετοχή στα "Διηγήματα του εγκλεισμού" από τις εκδόσεις Άπαρσις)

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ POPAGANDA.GR (ΜΑΡΤΙΟΣ 2014)

 https://popaganda.gr/art/anexartiti-komistes-sto-comicdom-con/

ΘΑ ΕΧΩ ΦΥΓΕΙ ΜΑΚΡΙΑ

Μέχρι να τελειώσει ο θηλασμός της μάνας

θα έχω φύγει μακριιά

Μέχρι να βρεθούν τα κλειδιά στην τρύπια τσέπη

θα έχω φύγει μακριά

Μέχρι να σταματήσει να γελάει ο μεθυσμένος καριόλης στην άκρη του δρόμου

θα έχω φύγει μακριά

Μέχρι να σταματήσουν τα όρνια να τρώνε το συκώτι μας

θα έχω φύγει μακριά

Μέχρι ο γελωτοποιός να βάλει το κεφάλι του στο στόμα του λιονταριού

θα έχω φύγει μακριά

Μέχρι να λύσεις τα κορδόνια από τα ασπρόμαυρα παπούτσια σου

θα έχω φύγει μακριά

Μέχρι να καταλάβεις την γεύση από μέταλλο πάνω στη σάρκα σου

θα έχω φύγει μακριά

Μέχρι να ανοίξεις τα τσακισμένα σου φτερά έξω από την στρατόσφαιρα

θα έχω φύγει μακριά

Μέχρι να αλλάξεις τα μαύρα σου πανιά σε άσπρα

θα έχω φύγει μακριά

ΑΦΗΡΗΜΕΝΟΣ

Άρχισα να φοράω μαύρα ρούχα

μαύρο μπλουζάκι

μαύρο παντελόνι

μαύρες κάλτσες

να κρατάω μαύρα πουλά φυλακισμένα 

να μου κελαηδάνε

βιβλία με μαύρες σελίδες

να κάνω τάχα ότι διαβάζω

μαύρους ήλιους να προσπαθούν να με κάνουν

να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Ότι χρωματιστό είχα 

το έδωσα σε ένα παιδί,

μου είπε ότι θα μου το επιστρέψει,

αλλά το μπάσταρδο το πέταξε στα σκουπίδια,

κατά λάθος,

μαζί με το μπολ που είχε μέσα τις φακές του.

ΠΕΡΑΣΜΑ

Πέρασα πάνω από βουνά αλλά δεν είδα κορυφές.

Πέρασα πάνω από μια θάλασσα μαύρη

αλλά χρώμα δεν είδα,

παρά μόνο τις νεκρές μνήμες των ψαριών της.

Πέρασα πάνω από απέραντα χωράφια

με βαμβάκια και καλαμπόκια

αλλά δεν τόλμησα να μπω μέσα

μήπως αντικρίσω την παιδική μου ηλικία

να κάνει σάλτο και να ξεκινάει κατευθείαν στα 30.

Πέρασα πάνω από ξεβαμμένα πρόσωπα

που κοιτούσα μέσα στα μάτια, οργασμούς

και εμένα μούσκεμα στον ιδρώτα.

Πέρασα πάνω γέφυρες κοιτώντας προς τα κάτω

τις άδειες γραμμές με το χλωρό χορτάρι ανάμεσα τους.

Πέρασα από δίπλα σου και ξέχασα που οδηγεί το πέρασμα.

ΚΡΥΨΩΝΑ

Τσαλαβουτάνε τα πόδια μας στα σπασμένα πεζοδρόμια
και τα νερά φτάνουν στις κάλτσες μας
και η απώλεια φτάνει στα κόκκαλα μας
και τώρα πια η ημέρα κρατάει περισσότερο
και τώρα πια η νύχτα κοιμάται δίπλα σε άλλη νύχτα

και ήταν ωραία όταν δε φαίνονταν τα πρόσωπα μας στο σκοτάδι

γιατί όταν ξημέρωνε καιγότανε το δέρμα μου

και έπρεπε πάλι να κρυφτώ στην ηλιόλουστη κρυψώνα.

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ

Ο άνεμος θα μας πάρει

θα μας πάει σε μέρη 

που μόνο η ταυτόχρονη μας σκέψη κατέχει

Θα συναντηθούμε μέσα σε μια μαύρη τρύπα

πίσω από την κερκόπορτα που στέκει ακόμα όρθια

βυθισμένοι μέσα στην στριγκλιά ενός σφαγμένου θηρίου

Λίγο πριν πεθάνουμε
θα γίνουμε σκόνη αστρική
ώστε να συνηθίσει το σώμα μας την απώλεια

ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ;

Δεσποινίς είστε καλά;
Νομίζω πως ένα μαύρο σύννεφο πλανάται πάνω από τα μαύρα σας μαλλιά

Ένα μαρμαρωμένο βήμα, σας έχει να στέκεστε στο ίδιο σημείο δεκατέσσερα ολόκληρα λεπτά

Ένα βροχερό πρωινό σας απέτρεψε από τον καθημερινό σας θάνατο 

Δεσποινίς είστε καλά;

Δεν φάγατε ακόμα το πρωινό σας αβοκάντο

Δεν ακούστηκε ο θόρυβος του κουταλιού στην κούπα του καφέ σας

Δεν ταΐσατε τις χθεσινές σας πεινασμένες σκέψεις

Δεσποινίς είστε καλά;

Ξεχάσατε πως να περπατάτε στα στενά αυτής της πόλης

Λησμονήσατε τι είναι αυτό που τόσο λαχταράτε

Θάψατε σε βαθύ συρτάρι όλα εκείνα τα ανείπωτα

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ

Με λυμένα μαλλιά στους ωμούς

μην γνωρίζοντας το αύριο

τρεκλίζοντας να ανέβεις από τα υπόγεια

φυσώντας τον καπνό

κοιτάζοντας με βλέμμα γερακιού

μυρίζοντας το αίμα όπως η ύαινά

έτοιμη να θυσιάσεις εσύ 

αυτή τη φορά το σπλάχνο σου

αφού αποφάσισες

ότι ο κόσμος των ανθρώπων

είναι το κατάλληλο μέρος για να ζήσει.

Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ

 

Δεν ξέρω αν ήτανε Μάιος ή Ιούνης
αλλά φαντάζομαι κάπου εκεί ήτανε
γιατί αλλιώς δεν είχε λόγο
να βγει από το σπίτι του
και να πάει στο παγκάκι
-το αγαπημένο του όπως έλεγε-
με το μπουκάλι μπύρας πιστό σύντροφο
και το ανοιχτήρι περασμένο στα κλειδιά του.
Καθώς οι περαστικοί περνούσανε σκυφτοί
και τα πουλιά στέκονταν στο ένα τους πόδι
και τα παιδιά τρυπούσανε τα γόνατα τους
και ο αέρας χάιδευε τα ρουθούνια
ο άντρας στο παγκάκι
πίνει την τελευταία γουλιά
πίνει την τελευταία σταγόνα
και με βλέμμα πλάνο
σηκώνεται όρθιος,
βάζει τα χέρια στις τσέπες
και ετοιμάζεται για την πρώτη βροχή,
εκείνη του Σεπτέμβρη.

Όσο και τιμούμε τους νεκρούς
και να μαζευόμαστε για να πιούμε ενα κονιακ στο όνομα τους
και να τους βαζουμε το λαδι στο καντηλι τους
και να τους βλέπουμε ζωντανούς στα ονειρα μας
και να τους μυριζουμε λιγο πριν τον υπνο τον βαθυ
Οσα και να κανουμε για τους νεκρους
παντα θα τους ξεχναμε

ΑΠΟΡΙΑ

Είσαι και εσύ σαν εμένα;
Ένα αόρατο άγγιγμα στην πλάτη;
Ένα ανεπαίσθητο φτερούγισμα ανάμεσα στα δέντρα 
στις 12 παρά τέταρτο τα μεσάνυχτα;
Μια ρωγμή που αναβλύζει αναμνήσεις
σε ένα σπασμένο πλακάκι στην άκρη του δρόμου;
Μια απρόβλεπτη καταιγίδα που σε κάνει μούσκεμα
πριν καν προλάβεις να προφυλάξεις τα παιδιά σου
κάτω από την σκεπή σου;
Μια αχόρταγη ύαινα που συνεχώς μασουλάει καμένη σάρκα;
Ένα τελευταίο αντίο πριν την πρώτη κραυγή της γέννας;

ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

- Τι μου έφερες σήμερα;

- Τρεις κλοπές, δύο αυτοκτονίες και δύο ανθρωποκτονίες.

- Μα καλά μόνο δύο αυτοκτονίες; Χθες είχαμε τρεις.

- Κύριε διευθυντά τι να κάνω; Μόνο δύο αυτοκτονίες έγιναν.

- Καλά. Πάρε το περίστροφο μου από το κάτω συρτάρι και πήγαινε πίσω από την αποθήκη. 

Είναι πολύ ήσυχα. 

Δε θα σε ακούσει κανείς.

 

ΕΚΕΙΝΗ

Εκείνη βγάζει φωτιές από το στόμα της

και ζεσταίνει τις παγωμένες αναμνήσεις

Εκείνη στέκεται στην άκρη του παραθύρου

και κοιτάζει μια 20αρια χρόνια να περνάνε από κάτω

Εκείνη ξυπνάει 7 παρά 5 το πρωί

και τρέχει να γράψει τα ψυχοφάρμακα της

Εκείνη στρίβει το πρωινό τσιγάρο

και γρατζουνάει τους πληγωμένους αστραγάλους της

Εκείνη στριμώχνεται στους τέσσερις τοίχους

και κάνει μια τρύπα στον τοίχο να πάρει αέρα.

 

ΧΡΟΝΟΣ

Μου ζήτησες ένα κομμάτι ψωμ 
να ξεγελάσεις την αιώνια πείνα σου.
Και στο έδωσα.
Μου ζήτησες ένα ποτήρι νερό
να ξεπλύνεις τις αιματοβαμμένες μνήμες σου.
Και στο έδωσα.
Μου ζήτησες να σου εξηγήσω
τι είναι αυτή η αόρατη γραμμή
που φτιάχνει τα σύνορα που μας χωρίζουν.
Απάντηση δεν πήρες.
Και όπως σου έδινα το ψωμί και νερό,
κατά λάθος άγγιξα τα χέρια σου.
Και ενώ μας χωρίζουν περίπου 30 χρόνια,
ήταν σαν να ήσουνα εσύ
που με πέρναγες αυτά τα 30 χρόνια.

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Μας κοίταξε ο καθρέφτης
αλλά εμείς ακόμα δεν είχαμε πλυθεί
και όπως κάναμε να φύγουμε,
μας έδωσε την πετσέτα που μύριζε στάχτες
και καμένο ξύλο,
σκουπίσαμε το πρόσωπο μας
και ω καθρέφτη καθρεφτάκι μου
την ομορφότερη στη γη
την ξεκοκαλίζουνε τώρα
κάτι σκυλιά
και μας δίνουνε τα αποφάγια τους.

ΜΕΤΑΛΛΙΚΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Μεταλλικές καρδιές, που τους σκουριάσανε τα γρανάζια,
τώρα πιο γκρίζες από ποτέ,
χτυπάνε πάνω στα πατώματα ξεσκισμένες,
και στροβιλίζονται κοντά στις συχνότητες των αυτιών σου.
Μεταλλικές καρδιές, τόσο καλά πλασμένες,
που θαρρείς πως θα ανασηκωθούν
και θα τρυπήσουνε με τη στριγκλιά τους
το συννεφάκι ύπνου που σε μετέφερε
σε ένα ακόμα μακρινό τόπο.
Με σκληρό πετσί, αλλά με διάμετρο αρτηριών
μεγαλύτερη από τη μαύρη τρύπα
που σε ρουφάει ανήμπορη να αντιδράσεις τα βράδια.
Με γρήγορες επαναλήψεις της καθημερινότητας τους,
πιο γρήγορες από το διασκελισμό της ύαινας
που τρέχει προς το θήραμα της.
Όταν οι άλλοι σου χαρίζανε την καρδιά τους,
εσύ τους χάριζες ένα φτηνό κομμάτι μέταλλο.

ΩΣ ΠΟΤΕ

Ως πότε θα μας κυνηγάνε οι έρημες μέρες;
Ως πότε θα μας πετροβολάνε
τα μπάσταρδα παιδιά της λήθης;
Ως πότε θα περιμένουμε για να φύγουμε από το φεγγάρι
και να φτάσουμε επιτέλους στη Γη;
Ως πότε θα ανεχόμαστε τα δάκρυα στους γάμους
και τους χορούς στους θανάτους;
Ως πότε το ξύλο θα καίει πάνω
στη ρυτιδιασμένη μας σάρκα;
Ως πότε θα υπομένουμε τους καριόληδες ποιητές;

ΕΙΔΑ

Είδα μία σκιά στη γωνία

και της χάρισα το μικροσκοπικό μου φακό.

Είδα μία συνάντηση μυστική

και την επόμενη μέρα

συζητιότανε σε όλη την ήπειρο.

Είδα μία τρύπια ιδέα

και σε λίγα δευτερόλεπτα

την μπαλώσανε οι παλιές

και ηλίθιες φιλοσοφίες μας.

Είδα μία ξένοιαστη αγκαλιά

και πέσανε πάνω της να τη χαϊδέψουν

οι σιδερένιες μοναξιές μας.

Είδα μία απέραντη θάλασσα

και μέχρι να την κολυμπήσω

αρπάξανε φωτιά οι ακτές της.

Είδα την καμένη ουρά του χαρταετού

και ξαφνικά εκείνος έγινε γεράκι.

Είδα τα βαθιά σου υπόγεια

αλλά εγώ συνέχισα να βουτάω

από δέκα ορόφους πάνω.

Είδα κάτι φλογισμένες ματιές

αλλά μετά από λίγα χρόνια

τις καθοδηγούσανε σκύλοι και μπαστούνια.

Είδα απάτητες κορυφές

όμως δεν άργησαν οι βλάσφημοι

να φτύσουν στην πλάτη τους.

ΑΠΟΥΣΙΑ

Έσκισα με τα χέρια μου τον ουρανό

Και είδα έναν άνθρωπο που δεν ήταν εκεί

Μπήκα μέσα στην απροσπέλαστη γυναίκα

Αλλά αυτή δεν ήταν εκεί

Χάιδεψα το ομορφότερο νεογέννητο

Αλλά εκείνη την στιγμή δε βρισκότανε μπροστά μου

Και το κλάμα που ακουγότανε

Ήταν από τις αδέσποτες γάτες

Και από τους μετεωρίτες λίγο πριν την πρόσκρουση

Και έκανα να ανοίξω την πόρτα

Να βγω στον καυτό αέρα

Αλλά το πόμολο δε γύριζε

Επειδή δεν ήμουνα εκεί.

https://business.facebook.com/aparsispublications/posts/1306605119538905?__tn__=K-R 

ΟΒΙΔΕΣ

Οι οβίδες του έρωτα

σκάνε δίπλα μας ασταμάτητα

τα βράδια.

Τα χωράφια γίνανε καμένη γη.

Τα παιδιά κρυμμένα στα καταφύγια

δεν παίζουν στην πρώην

πράσινη αυλή τους

Τα ζώα φύγανε προ πολλού.

Και οι οβίδες θα ανακαλυφτούν

μετά από κάποιον

επόμενο παγκόσμιο πόλεμο.

Και άμα εκραγούνε

θα γεμίσει ο τόπος

πόθους κρυμμένους.

Το παγοβουνο

https://topagobouno.blogspot.com/

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

Μάθαμε πως όπου να ναι

ήταν να φτάσουν οι βάρβαροι του Καβάφη,

όμως αυτοί δεν κρατούσαν καδρόνια,

ούτε κράνη,

ούτε άδεια μπουκάλια μπύρας,

αλλά τόσα χρόνια κρύβονταν σε γραβάτες

και πίσω από γραφεία,

με πινακίδες που έγραφαν

«εξυπηρέτηση κοινού «8.00-14.00»

και φιλούσανε τους κώλους

καλύτερα από τον οποιονδήποτε.

vol.12

Θα πάρω ένα κομμάτι χαρτί

και θα γράψω 
για τις βόλτες σου τις πρωινές

τις ματιές σου στο λερωμένο παράθυρο

τον καπνό και τα φιλτράκια από το μίνι μάρκετ

τις αναπάντεχες συναντήσεις
τα τηλεφωνήματα ανάμεσα στα μαθήματα
το γυάλινο βάζο με τον καφέ
τα ποιήματα της Κ.Γ.
το πρόσωπό σου στις πρωινές μου σκέψεις
το χαμόγελό σου στις βραδινές μου σκέψεις
το αλκοόλ στα μπαρ που σταμάτησε να ρέει
τον λύκο που μας φόβιζε τα βράδια
και δεν μας άφηνε να ξεπορτίσουμε
Θα πάρω ένα κομμάτι χαρτί
και θα γράψω

για τους Φλεβάρηδές σου που μεγαλώσανε

vol.3

Μας έλειψε η μορφή σου η καθαρή
Η απόσταση που κράταγες στις συναντήσεις μας
Το βαθύ σου βλέμμα που μας διαπερνούσε
και έκανε τα κύτταρα μας να βαράνε σαν
καλοκουρδισμένη ορχήστρα
Μας έλειψαν οι λέξεις σου
Οι μικροί καθημερινοί θάνατοι
Οι μυστικοί δείπνοι
Οι ξεχαρβαλωμένοι χοροί
Αλλά δε θα μάθουμε ποτέ πως θα ήτανε
να μας έλειπε το φιλί σου

http://www.applestozebras.eu/gr/new_stuff/a-056-01

Comicdom, Athens

Στις 4,5 και 6 Απριλίου, στο Comicdom στην Αθήνα, παρουσιάζουμε μαζί με τον vT4d  (Νίκος Τρευλόπουλος) τη δουλειά μας "Ένας αδέξιος τεχνίτης".
Μαζί μας και ο Πάνος "Θηβαίος" Γιαννιώτης με το "Οι λιμπερτίνοι".

ΑΙΣΘΗΣΗ

Νιώθεις ποτέ να βγαίνουνε φτερούγες

στα χέρια σου;

Νιώθεις ποτέ το μεγαλύτερο έρωτα

να ανεβοκατεβαίνει μέσα σου

και να ανοίγει τις βρύσες

για να στάξουνε γαλάζια ποτάμια

και να ποτίσουν τα στάχυα

ώστε να τα κάνουν καταπράσινα λιβάδια;

Νιώθεις πως όλα μας τα χρόνια τούτα

απλά κοιταζόμασταν

από την πίσω μεριά του καθρέφτη;                                   

Η ΓΟΡΓΟΝΑ

Μια γοργόνα σκυφτή,

κάπου στον Παγασητικό,

έψαχνε τον αιμοβόρο στρατηλάτη,

το χάλκινο προσωπείο.

Δεν είχε πυξίδα

και τα μαλλιά της τα σκλήραινε η αρμύρα.

Δεν ξέρω αν ποτέ απευθύνθηκε σε μένα,

αλλά εγώ της δάνεισα για λίγο τα πόδια μου

για να τρέξει όπως ποτέ δεν έτρεξε

στο κόκκινο σπασμένο δειλινό.